babaannemden

babaannem 
biri sebepsiz kendi derdini unutup,
başka birine üzülürse hep bunu anlatırdı rahmetli.

sertleşmiş uzun süre yağmur görmemiş sert toprak parçaları vardır, 
çok serttir bunlar taş gibi,
yağmur görünce erir biter yok olur
"kesek" derler bu toprak parçasına.

hikayeye gelinçe,

bir tarlada bir kesekle beraber birde kaya varmış
bir gün çok yağmur yağıyormuş
bardaktan boşanırcasına
çisil çisil yağıyormuş nasıl yağmaksa artık (coşkun sabah söylerdi, yağ yapmur yağ çisil çisil yağ diye, çocuk yaşımda o adama bu şarkıyı yakıştıramazdım, nedenini halen bilmiyorum, yağmur yağması belki romantik geliyor da bu adam gelmiyordu)

kesek üzülüp ağlıyormuş
şimdi bu kaya ne olacak bu yağmurda
yazık diye dert edinmiş, kahrolmuş
yağmur yağdıkça kesek erimiş gitmiş
yağmur bitmiş kesek toprak olmuş,
kaya ise ilk hali gibi yerinde duruyormuş.